زهــــــــــــــــــــــــــرا، ام ابیها

بسم الله الرحمن الرحیم

پای منبر عشق

در روایتی خواندم که درخشندگی فاطمه زهرا سلام‌اللَّه‌علیها باعث می شود تا چشمان کرّوبیان ملأاعلی خیره شود: «زَهَر نورها للملائکة السّماء».برای آنها میدرخشد. ما از این درخشندگی چه استفاده‌ای بکنیم؟ ما باید از این ستاره درخشان، راه به‌سوی خدا و راهِ بندگی را که راه راست است و فاطمه زهرا سلام‌اللَّه‌علیها پیمود و به آن مدارج عالی رسید، پیدا کنیم. اگر میبینید خدا خمیره او را هم خمیره متعالی قرار داده است، به این دلیل است که میدانست این موجود در عالم مادّه و عالم ناسوت، خوب از امتحان بیرون خواهد آمد؛ «امتحنک اللَّه الذی خلقک قبل ان یخلقک فوجدک لمااْمتحنک صابره»؛ قضیه این است. خدای متعال حتّی اگر لطف ویژه‌ای درباره آن خمیره میکند، بخشی مربوط به این است که میداند او از عهده امتحان چگونه برخواهد آمد؛ والّا بسیار کسان خمیره خوب داشتند. مگر همه توانستند از عهده برآیند؟ این بخش از زندگی فاطمه زهرا سلام‌اللَّه علیها، آنی است که ما برای نجات خودمان به آن احتیاج داریم. 

حدیث از طرق شیعه است که پیغمبر به فاطمه سلام‌اللَّه علیها فرمود: «یا فاطمه اننّی لم اغنی عنک من‌اللَّه شیئا»؛ یعنی ای عزیز من! ای فاطمه من! نمیتوانم پیش خدا تو را از چیزی بینیاز کنم. یعنی خودت باید به فکر خودت باشی، و او از دوران کودکی تا پایان عمر کوتاهش به فکر خود بود. شما ببینید آن حضرت چگونه زندگی کرده است! تا قبل از ازدواج که دخترکی بود، با آن پدرِ به این عظمت کاری کرد که کنیه‌اش را امّ‌ابیها - مادرِ پدر - گذاشتند. در آن زمان، پیامبر رحمت و نور، پدیدآورنده دنیای نو و رهبر و فرمانده عظیم آن انقلاب جهانی - انقلابی که باید تا ابد بماند - در حال برافراشتن پرچم اسلام بود. بیخود که نمیگویند امّ‌ابیها! نامیدن آن حضرت به این کنیه، به دلیل خدمت و کار و مجاهدت و تلاش اوست. آن حضرت چه در دوران مکّه، چه در دوران شعب‌ابی‌طالب - با آن‌همه سختیهاکه داشت - و چه آن هنگام که مادرش خدیجه از دنیا رفت و پیغمبر را تنها گذاشت، در کنار و غمخوارِ پدر بود. دلِ پیغمبر در مدّت کوتاهی با دو حادثه وفات خدیجه و وفات ابی‌طالب شکست. به فاصله کمی این دو شخصیّت از دست پیغمبر رفتند و پیغمبر احساس تنهایی کرد. فاطمه زهرا سلام‌اللَّه‌علیها در آن روزها قدبرافراشت و با دستهای کوچک خود غبار محنت را از چهره پیغمبر زدود. امّ‌ابیها؛ تسلّی بخش پیغمبر. این کُنیت از آن ایام نشأت گرفت3/9/73مقام معظم رهبری .

نور الله

بسم الله الرحمن الرحیم

در جاهلیتی به سر می‌بریم که همه چیز و همه کس بازیچه‌ی دست تمسخر و الحاد است؛ سردمداران شرک و نفاق، امروز چون ابوجهل‌های دیروز، کمر به هجو و حذف نام نامیرای محمد_صلی الله علیه و آله وسلم_ بسته‌اند

سران کفر در جاهلیت مدرن بر ساحت قدسی پیامبری اهانت روا می‌دارند که مهر ختام بر سلسله جلیله‌ی تمامی انبیاست:

محمد (صلی الله علیه و آله وسلم) پدر هیچ یک از مردان شما نبوده و نیست؛ ولی رسول خدا و ختم‌کننده و آخرین پیامبران است؛ و خداوند به همه چیز آگاه است (1)

اینان غافلند از اینکه هتاکیشان را عذاب سخت الهی در کمین است که:

اگر تو را استهزا کنند نگران نباش، پیامبران پیش از تو را (نیز) استهزا کردند؛ اما سرانجام، آنچه را استهزا می‌کردند دامان مسخره‌کنندگان را گرفت و مجازات الهی آنها را در هم کوبید.(2)

این برای اولین بار نیست که ما شاهد این هتاکی ها  هستیم  آیا مگر میتوان شعاع آفتاب را کشت.

دشمنان بدانند که نور خدا خاموش شدنی نیست. و لحظه به لحظه درخشان تر خواهد شد.و بر قلب جهانیان خواهد نشست.

این وعده حق الهی است که:

آنها می‌خواهند نور خدا را با دهان خود خاموش کنند؛ ولی خدا جز این نمی‌خواهد که نور خود را کامل کند، هر چند کافران ناخشنود باشند .(3)

---

پی نوشت ها:

 

1: سوره احزاب/آیه 40

2. سوره انبیا/آیه 41

3. سوره توبه/آیه 32