بسم الله الرحمن الرحیم
هرچند در میان اعیاد، عید فطر روز جایزه و نشاط است، ولی مؤمن در اعماق دل خود غمی کهن دارد ؛
زیرا اولاً نمی داند که نامه ی عمل او در زمره ی کدامین روزه داران به محضر مولایش عرضه می گردد،
و ثانیاً به خاطر داشته باشد که به برکت ماه صیام و در غل و زنجیر بودن شیاطین و ضیافت مولای رحیم و ودود خود، یک ماهی در امن و آسایش و انس با محبوب گذشت و از فردا، اوست و حملات شیاطین و ابالسه؛ تا چگونه بتواند از عهده ی جنگ با آنان برآید و بر تسویلات نفس اماره فائق شود.
و لذا بهتر است که سالک مغموم از تنهایی خود و مکاید شیطان باشد و به یاد غربت خود از امام زمانش(عج) باشد، که در چنین روزی می باید به امامت مولای خود نماز عید می کرد، ولی از رؤیت جمالش و بهره مندی از برکات وجودش محروم است
و چه غصه ای بالاتر از غریبی و غربت یتیمی و بی سرپناهی...
