وه چه خوش می آید، اینجا بوی عشق...

بسم رب الزهرا سلام الله علیها

به سوز ناله عشق و آه صبر قسم

به روضه خوانی خورشید و اشک ابر قسم

که قدِ ماه به پای غمت کمان شده است

که باد محض عزای تو نوحه خوان شده است

نفس بده!

نفس بده!

که دم مرگ روی دست شما،

تمام خلق بگویند:

گفت:

یازهرا... 

کجاست آسمان بی پرنده ات؟

بخوان بلال!
به نیّت چهارده قرن اندوه چهارده قرن مصیبت
چهارده قرن بی‏کسی و دلتنگی از بلندای این مرتفع موزون

از بلندای این گنبد همگون از ارتفاع این پهناور نیلی
تا بیفتند از پا این دیوارهای روبروی حریص تا بسوزند این درهای نامطمئن
تا کنار برود حجاب‏ های دروغین تا دنیا از حرکت بایستد
تا چشمان اشباح‏ زده تاریخ، شعله بگیرد «ای فقط شبیه خودت»
ای فقط شبیه فاطمه شبیه نور شبیه باران
ای بهشت بی‏نشان! که تمام گل‏های جهان بعد از تو کبودند و سرخ
که تمام پنجره‏ های جهان بعد از تو کورند و کر
که تمام آینه‏ های جهان بعد از تو شکسته‏ اند و غبار گرفته
که تمام فروردین‏ های جهان بعد از تو زمستان‏ اند
که تمام پروانه‏ های جهان بعد از تو از مرگ پروا ندارند بگذار پنجره‏ های روبرو بسته باشند