بسم الله الرحمن الرحیم
وقتی خداوند متعال در آیه پنجاهم از سوره مبارکه ذاریات می فرماید:، فَفِرُّوا إِلَى اللَّهِ إِنِّی لَکُم مِّنْهُ نَذِیرٌ مُّبِینٌ ( پس به سوى خدا بگریزید که من شما را از طرف او بیم دهنده اى آشکارم)
فرار به سوی خدا از این همه کفر و شرک و گناه...
اگر حالمان بدجور خراب است اگر خیلی گناه کردیم اگر همه درها به رویمان بسته است تنها راه نجات فرار به سوی خداست خودمان را به خدا بسپاریم
در حکایتی از حاج محمد اسماعیل دولابی نیز نقل شده است که:
می‌گویند پسری در خانه خیلی شلوغ‌کاری کرده بود.
همه‌ی اوضاع را به هم ریخته بود.
وقتی پدر وارد شد، مادر شکایت او را به پدرش کرد.
پدر که خستگی و ناراحتی بیرون را هم داشت، شلاق را برداشت.
پسر دید امروز اوضاع خیلی بی‌ریخت است، همه‌ی درها هم بسته است، وقتی پدر شلاق را بالا برد، پسر دید کجا فرار کند؟ راه فراری ندارد! خودش را به سینه‌ی پدر چسباند.
شلاق هم در دست پدر شل شد و افتاد.
شما هم هر وقت دیدید اوضاع بی‌ریخت است به سوی خدا فرار کنید.
«ففِرُّوا إلی الله»
هر کجا متوحش شدید راه فرار به سوی خداست.
وعلامه طباطبایی(ره) هم در این زمینه می فرمایند:
مراد از فرار کردن به سوى خدا، انقطاع به سوى او است به دست برداشتن از کفر، و گریزان بودن از عقابى که کفر به دنبال دارد، و متوسل شدن به ایمان به خداى تعالى به تنهایى، و اینکه او را یگانه معبودى بى شریک براى خود بگیرند.
ترجمه المیزان، ج۱۸، ص: ۵۷۴
