الحمدلله علی ما هدانا

بسم الله الرحمن الرحیم

هرچند در میان اعیاد، عید فطر روز جایزه و نشاط است، ولی مؤمن در اعماق دل خود غمی کهن دارد ؛

زیرا اولاً نمی‏ داند که نامه‏ ی عمل او در زمره‏ ی کدامین روزه‏ داران به محضر مولایش عرضه می‏ گردد،

و ثانیاً به خاطر داشته باشد که به برکت ماه صیام و در غل و زنجیر بودن شیاطین و ضیافت مولای رحیم و ودود خود، یک ماهی در امن و آسایش و انس با محبوب گذشت و از فردا، اوست و حملات شیاطین و ابالسه؛ تا چگونه بتواند از عهده‏ ی جنگ با آنان برآید و بر تسویلات نفس اماره فائق شود.

و لذا بهتر است که سالک مغموم از تنهایی خود و مکاید شیطان باشد و به یاد غربت خود از امام زمانش(عج) باشد، که در چنین روزی می‏ باید به امامت مولای خود نماز عید می‏ کرد، ولی از رؤیت جمالش و بهره‏ مندی از برکات وجودش محروم است

و چه غصه‏ ای بالاتر از غریبی و غربت یتیمی و بی‏ سرپناهی...

سینه‏ ام ز آتش‏ دل، در غم جانانه بسوخت

آتشى بود در این خانه، که کاشانه بسوخت‏

تنم از واسطه‏ ی دورىِ دلبر بگداخت

جانم از آتش هجرِ رُخ جانانه بسوخت‏

هر که زنجیر سر زلفِ گره‏ گیر تو دید

شد پریشان و دلش بر منِ دیوانه بسوخت

سوز دل بین، که ز بس آتش و اشکم، دل شمع

دوش بر من، ز سَرِ مِهْر، چو پروانه بسوخت‏

چون پیاله، دلم از توبه که کردم بشکست

چون صُراحى، جگرم بى‏ مى و پیمانه بسوخت‏

ماجرا کم کن و بازآ، که مرا مَردُمِ چشم

خرقه از سر به در آورد و به شکرانه بسوخت‏

آشنایان، نه غریب است، که دلسوز منند

چون من از خویش برفتم، دلِ بیگانه بسوخت‏

خرقه زهد مرا، آبِ خرابات ببرد

خانه عقل مرا، آتش خُم خانه بسوخت‏

تَرک افسانه بگو حافظ و مى نوش دمی

که نخفتیم شب و شمع به افسانه بسوخت‏

و چه بهتر که لحظاتی را با خود خلوت کند و با مولای خود زمزمه ‏ای داشته باشد.

اى آفتاب سوزان! مى‏ سوزد اندرونم

یک ساعتم بگنجان، در سایه‏ ی عنایت‏

در این شب سیاهم، گم گشت راه مقصود

از گوشه‏ اى برون آى، اى کوکب هدایت!

از هر طرف که رفتم، جز وحشتم نیفزود

زنهار از این بیابان! وین راه بى‏ نهایت!

برگرفته از ادب حضور بخش چهارم، استاد فیاض بخش (+)